یادداشت پروفسور امین برای روز شعر و ادب فارسی در ایران
ریال نیوز : پروفسور سیدحسن امین برای روز شعر و ادب فارسی در ایران مطلبی را به رشته تحریر درآورد.
به گزارش ریال نیوز ، پروفسور سیدحسن امین ، رئیس انجمن ادبی ایران و دبیرکل علمی پژوهشی بنیاد جهانی سخن گستران سبز منش، به مناسبت روز شعر. و ادب در ایران یادداشتی به شرح ذیل به ریال نیوز فرستاد که عیناً نقل می‌شود:
روز دوشنبه ۲۷ شهریور، در ایران رسما روز شعر و ادب نامیده شده است و به تقارن با روز درگذشت استاد شهریار شاعر بزرگ معاصر که به هردو زبان فارسی و ترکی اشعار آبدار و ماندگار سروده است؛ اما در سطح وسیع کشورهای فارسی زبان انتخاب روز درگذشت شهریار به عنوان روز شعر و ادب فارسی انتخاب مناسبی نیست.
دبیرکل علمی پژوهشی بنیاد جهانی سخن گستران سبز منش خاطر نشان کرد که پدر شعر فارسی رودکی سمرقندی و مادر شعر پارسی رابعه بلخی است، شاعر ملی ما فردوسی توسی است که خالق شاهنامه است، اثری که نسب نامه فرهنگی همه سخن گستران و گویشوران زبان فارسی در سراسر جهان تست. فصیح ترین گویشور پارسی زبان و به قول قدما افصح المتکلمین ما سعدی شیرازی است که گلستان او قرن ها در دبستان ها و مکتب‌خانه ها کتاب درسی و آموزشی بود. محبوب ترین شاعر ما حافظ است که حافظه مردم ماست و مردم دیوان او را سر سفره هفت سین نوروزی می گذارند و در شب چله با دیوان او به عنوان لسان الغیب فال می گیرند. مولانا جلال الدین محمد بلخی معروف به رومی هم بزرگترین شاعرعارف فارسی زبان و مثنوی او شاهنامه عرفانی ما در کنار شاهنامه حماسی فردوسی است. حالا چرا شورای انقلاب فرهنگی ایران به جای رودکی و فردوسی و سعدی و حافظ و مولانا، روز شعر و ادب را اختصاص به شهریار داده و به جای روز تولد، روز در گذشت شهریار را انتخاب کرده اند، جای سوال دارد.
پروفسور امین ادامه داده است : من به نیمه پر لیوان نگاه می کنم و می گویم هرچه باشد، نامگذاری یک روز از سال به عنوان روز شعر و ادب، قابل تحسین است. اما باز باید با افسوس و دریغ بر قلم آورم که چرا ما قدر بزرگان خودمان را تا در قید حیات اند، نمی دانیم؟
من به عنوان خالق شاهنامه امین مفتخرم که کتاب هفت جلدی من زیر سایه فردوسی و زیر چتر شاهنامه فردوسی یعنی به مثابه مکمل و متمم شاهنامه فردوسی شناخته شود؛ اما بسیار ناراحتم که مقتدا و پیشوای من در سخن حکیم ابوالقاسم فردوسی در حیات خود وقتی که به سن و سال امروز من رسیده بود، در این کشور ادب دوست و ادب پرور و قدر دان علم و حکمت!! هنوز دغدغه معاش داشت و در حسرت یک زندگی معمولی متوسط کسی که نان و آبش برقرار و دخل و خرجش برابر است، می زیست و می گفت:
هوا پر خروش و زمین پر زجوش
خنک آن که دل، شاد دارد به نوش
درم دارد و نقل و نان و نبید
سر گوسفندی تواند برید
مرا نیست!! خرم کسی را که هست
ببخشای بر مردم زیر دست
من شرمنده فردوسی ام که پدران من در خراسان در زمان زندگی او از حال این بزرگ این قدر بی خبر و به زندگی او این قدر بی اعتنا بودند که اگر نه یک گوسفند درسته بلکه شاید حتی قسمتی از گوشت قربانی و نذری خودشان را هم با عزت و احترام به در خانه حکیم توس نبردند تا او مجبور شود، فریاد برآورد: ببخشای بر مردم زیر دست. خاک بر سر من که شاعر ملی کشورم در آرزوی آبگوشت شعر گفته باشد.
به قول نیما: آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید! یک نفر در آب دارد می سپارد جان!
آی آدم ها! به فکر معیشت شاعران و نویسندگان و هنرمندان و اندیشمندان و منتقدان و دگر اندیشان و البته کارگران و کارمندان و بازنشستگان و مستمری بگیران و زنان سرپرست خانوار و کودکان کار و این همه مرد و زن و دختر و پسر جویای کار همروزگار خودمان باشیم.
وقتی سخنوران در مجامع ادبی و قلم‌به دستان در رسانه ها مرا فردوسی این روزگار خطاب می کنند، احساس غرور می کنم که هم حکیم و هم خالق شاهنامه دوم ایران باشم، اما از این که زندگی من هم در کشورم چنان آشفته باشد که من هم مثل فردوسی در حسرت نان و‌گوشت بمانم و از عهده نیازهای اولیه زندگی برنیایم، از خودم نه از کسانی که موجب این زندگی اسفبار برای حکیمان روزگار خود می شوند. متنفر می شوم.
